206.

از بچگی تو گوشمون خوندن که زندگی ، نداری داره . شوهر ، دست تنگی داره . تو باید صبر کنی ، خواسته هات رو کم کنی . پشت شوهرت باشی تا تموم بشن اون روز ها و مطمئن باشین که اون روز های سخت تو زندگی همه بوده و برای شما هم میرسن روز های خوب .

از همون موقع ها هم آرزوم این بود که زندگیمون رو دوتایی باهم بسازیم ، دوتا یی باهم صاحب همه چیز بشیم.

که چند سال بعد ذوق کنیم و بگیم چه روزها رو گذروندیم تا خونه خریدیم ، ماشین خریدیم ، زندگی رو به اینجا رسوندیم .

مثل مامان باباهامون ، که تعریف میکنن روزی که آخرین قسط خونه رو دادن و خونه به نامشون شده شب از خوشحالی خوابشون نمیبرده .

اما خب من بچه آخر خانواده بودم و روزهای سختی رو از نزدیک ندیدم ، هرچی یادم میاد مدرسه خوب رفتم و لباس خوب پوشیدم و هرچی که خواستم داشتم . 

روز خواستگاری که محمد صحبت سختی و نداری تو زندگی رو پیش کشید هم بهش گفتم ، گفتم که میدونم باید صبر کنم و مدیریت کنیم تا تموم بشن اون روزها اما تا حالا تو شرایطش نبودم.

الان که حرف و حدیث پیش اومده و شاید از اینجا بلند بشیم و حتی همسر هم دیگه اینجا کار نکنه خب دلم شور میزنه ، فکرم مشغوله ، گاهی بغض میکنم اما به خودم قول دادم که پشتش باشم حتی اگه روزها خیلی سخت بشن . 

پشتش هستم تا یه روزی ذوق کنیم و بگیم همه چیز رو دوتایی ساختیم.

 

 

فقط جایی برای نوشتن....