23.

اون وقتا که خیلی خیلی باهم بودیم و دیگه آخر شبا جفتمون پشت تلفن میردیم زیر گریه که پس کِی تموم میشه این دوری ، یه شب بی مقدمه قرآن باز کردم شاید آرومم کنه .

آیه ۶ سوره ی حدید اومد . دلم قرص شد . گفتم رسیدن ما دوتا بهم از تبدیل روز به شب و شب به روز که سخت تر و عجیب تر نیست و خدا از دل هر دومون خبر داره.

 

بعدن که رابطه خراب شد (خراب که نه یعنی ما که مشکل نداشتیم باهم مشکلات دیگه ای بودن و دور بودیم) هم بازم این آیه برام واضح بود . 

 

حتی این آخریا که دیگه سفت و سخت تصمیم به فراموشیت گرفتم دیگه این آیه کامل برام معنی پیدا کرده بود ، این که یهو وسط خوشی همه چیز بد شد.

 

گفتم خب شاید این بهتر بوده برامون . گفتم خب من همیشه میگفتم خدایا اگه باهم خوشبختیم که وصال رو درست کن اگر هم که نه خودت مهرمونو از دل هم ببر.

 

میگفتم خب همینه دیگه مهرمون داره از دل هم میره .

 

یهو که زنگ زد و گفت صالح ازدواج کرده باز گفتم خب دیگه روز هم پدیدار شد و در عین ناامیدی شب همه چیز حل شد.

 

و دوروز بعد که گفتی مامانت رضایت نمیده باز این آیه...

 

خدایا من چه غلطی بکنم؟

 

خدایا دیگه چیزی به ذهنم نمیرسه . 

 

خدایا من که داشتم فراموشش میکردم چرا همه چیو ریخت بهم؟

 

چرا وسط زمین و آسمون گیر افتادم؟

 

من نمیتونم آدمیُ تو زندگیم داشته باشم که گاهی باشه گاهی نباشه . 

آدمی که جونم براش درمیره و نمیدونم که باید بهش دل ببندم یا نه.

 

 

 

 

فقط جایی برای نوشتن....